(با هدف استفاده تمامی افراد جامعه از فضای شهری : ناتوان/ کودک/ بيمار/ سالمند/ معلول)
قطعنامه مجمع عمومی سازمان ملل متحد 9 دسامبر 1975:
"معلولین حق برخورداری از امکاناتی را دارند که بطور مستقل قادر به حضور و زندگی در جامعه باشند."
فضاي شایسته انسان، مکانی است كه علاوه بر داشتن ابعاد انساني، داراي خصلتي متناسب با مقام انساني باشد. با اينكه رعایت ابعاد و مقياس ، شرط لازم براي ايجاد فضاي شهري است ولي كافي نيست. ايجاد فضا و دسترسی مناسب براي افراد معلول، مستلزم توجه به ابعاد او در حالت سكون، حركت و قابليتهاي حركتي است.
اندازههاي بدن انسان بر حسب جنس، سن، سلامت يا معلويت متفاوت است، در نتيجه ميدان دسترسي به فضاي اطراف، براي او تغيير ميكند. به هنگام طراحي فضاهاي خصوصي و جمعي براي افراد ناتوان، میبايستی محدوده دسترسي و شعاع عملكرد را بر اساس استفاده از وسايل و ابزار كمكي يا صندلي چرخدار در نظر گرفت.
معلولان براي زندگي اجتماعي در شهرها با موانع معماري و شهري متعددي رو به رو هستند بنابراين سازگاری محيط شهر با نيازهاي معلولان جسمي ضرورتي حياتي است و طراحي شهري بايد بر اساس معيارها و ضوابطي خاص، مناسب سازی شود.
مشكلات و موانع موجود در شبكه دسترسي پياده شهري و عدم تداوم حركت روان در مسيرهاي پياده، براي افراد سالم نیز ايجاد اشكال ميكند. افراد سالخورده، مادري كه كودك خود را در كالسكه حمل ميكند. ناتواني كه با وسايل كمكي يا صندلي چرخدار حركت ميكند، از موانع مختلف و نامناسب بودن مسيرها، گذرگاهها و كفپوشها رنج ميبرند. همسطح سازی و از بین بردن موانع ، جزو اقدامات مهمي است كه از مدیریت شهری انتظار میرود و مشاركت هر چه بيشتر معلولان در فعاليتهاي اجتماعي و حضور در شهر را تسهیل ميكند
